Afgelopen zondag liep ik voor de tweede keer de 10 van Noordwijk. Ik liep met het startnummer van FB-vriendin Cindy, die zich niet fit genoeg voelde voor 10 kilometer. In juli 2018 liep ik diezelfde wedstrijd ook, maar toen had ik nog huaraches bij me. Die bleken overbodig: het hele parkoers is prima blootvoets te belopen.
De 10 van Noordwijk is een gezellige, sfeervolle loop. Start en finish zijn op dezelfde plek, op de boulevard. Er is een flink deelnemersveld: 1450 deelnemers op de 10 km. Dat betekent dat je nooit alleen loopt, maar gelukkig wel genoeg ruimte hebt.
In tegenstelling tot wat je zou verwachten in Noordwijk, gaat het parkoers niet over het strand. De eerste 5 km. gaan over brede asfaltwegen. Dan de duinen in over een fietspad. Dan volgen 3 kilometers over paden van fijn schelpengruis. De laatste 2 km. zijn weer over asfalt.
Wedstrijdverslag
De eerste kilometer is het nog moeilijk om in te halen en ik wil ook een beetje rustig warmdraaien. Ik herken het glooiende parkoers nog van vorig jaar. Als we Noordwijk uitgaan, probeer ik het tempo wat te verhogen. Ik loop zonder horloge en heb geen idee van mijn tussentijden. Ik sla de eerste drinkpost over.
Het valt me op dat er veel vrouwen meedoen; ook veel snelle vrouwen. Na ongeveer 3 km. passeer ik clubgenoot Irene. Eigenlijk tel ik met de naam Cindy op het startnummer ook mee als vrouw.
Waar we linksaf de duinen in gaan, staat weer veel publiek. Daar is het 5 km. punt: de klok geeft 25 min 50 aan als ik erlangs ren. Ik loop ongeveer 5 minuten per kilometer.
Bij de tweede drinkpost pak ik een spons en knijp hem leeg boven mijn hoofd. Na 6 km. slaan we linksaf het schelpenpad op.
Ik loop vlak achter de pacer met de vlag 50 min en een mooie paardestaart op haar rug. “De charmantste pacer in de wedstrijd”, zeg ik tegen de loper naast me. Ik ga haar voorbij en even later hoor ik haar roepen: “Hé, Hans”. Die charmante pacer blijkt een oud-Koploopster Joanie. We lopen een paar honderd meter naast elkaar en kletsen wat. Dan zegt Joanie: “Jij kan harder, loop maar door. Ik moet braaf dit tempo aanhouden.”
Ik kan inderdaad harder en zie in de verte alweer de skyline van Noordwijk boven de duinen: het hoge Huis ter Duin en de vuurtoren. Net voorbij het 8 km. punt komen we weer op het asfalt van een fietspad. Ik besluit om dit tempo vast te houden tot aan de vuurtoren.
Voorbij het Vuurtorenplein op de boulevard kun je de finish al zien liggen, maar het bordje in de berm zegt: nog 750 meter. Even haperen de benen. Maar dan denk ik: “vol gas, je kunt er nog een paar inhalen”. Grijnzend ren ik recht af op de fotograaf, die 10 m. voor de finish staat. Als ik hem passeer krijg ik een high-five van hem (zie mijn finish-video). Het is een mooie zweef-foto geworden.
Op de klok zie ik als finishtijd: 48 min. 50. Ik krijg van Edwin van der Sar ook een high-five.
Mijn (of eigenlijk Cindy’s) netto-tijd blijkt later 48 min 07.
Ik ben erg blij met deze prestatie: het is mijn beste 10 km. van dit jaar.
De volgende 10 van Noordwijk is op zondag 12 juli (2020). Ik zet hem alvast met potlood in mijn agenda.
