Zondag loop ik op Terschelling een trail van 25 km. Da’s de langste afstand, die ik dit jaar zal lopen.
Om de twijfel-duivel in mijn hoofd het zwijgen op te leggen doe ik nog een lange duurloop: van Delft naar Maasland en terug.
Het is herfst geworden: het regent en op de heenweg naar Maasland heb de wind tegen. De grijze wolken hangen laag boven het Midden-Delfland, dat de laatste eeuw nauwelijks is veranderd. Ik liep deze route vijfentwintig jaar geleden al ter voorbereiding op mijn eerste halve marathon.
In Schipluiden ga ik via de trambrug over de Vlaardingse Vaart en ik denk terug aan de winter van 1979 toen ik regelmatig heen en weer schaatste van Vlaardingen naar Schipluiden.
Vijf kilometer verderop ligt de Broekpolder waar ik tijdens de Geultechniekloop (in okt ’97) probeerde Saskia Kooyman, clubkampioen van DSAV De Delvers probeerde bij te houden. Ik loop verder langs de Duifpolder en de Lickebaertshoeve.
Aan het eind van het Gaagpad staat een ANWB richtingaanwijsbord met daarop Delft 10 km. Ik keer om en heb nu de wind mee.
Het wordt droog en voor mijn gevoel gaat de terugreis sneller dan de heenreis.
Voor ik er erg in heb ben ik Schipluiden alweer gepasseerd. Ik kom al snel bij Den Hoorn en zie tussen de huizen door, dat er licht brandt bij Piece of Cake aan de Woudseweg. De eerste verzorgingspost na zo’n 17 km. hardlopen.
Ik stap naar binnen met mijn blote voeten en vier het leven met koffie en Oreo Cheesecake.
De laatste kilometer terug naar huis gaat me net zo makkelijk af als de eerste.
Zondag op Terschelling nog een klein uurtje langer rennen en genieten.