Ongeveer een jaar geleden begon ik serieus met blootvoets hardlopen. Tijd voor een terugblik op dat leerzame jaar.
In het begin kreeg ik last van blaren. Ik had de barefootstyle nog niet helemaal onder de knie. Mijn voet schoof nog door naar voren, nadat-ie contact had gemaakt met de grond.
Door langzamer te lopen kon ik blaren voorkomen. Af en toe, als ik me laat meeslepen door mijn gevoel, dan voel ik de wrijving weer, maar blaren heb ik nooit meer.
In de zomer heb ik achillespeesklachten gekregen door op blote voeten en op minimalistisch schoeisel wedstrijdjes te lopen. Tijdens een 5 km. loop in Kerkpolder liet ik me meeslepen door het ouderwetse gevoel: ik verviel in mijn oude loopstijl (met afwikkelen en actieve afzet). Daarna heb ik wekenlang niet kunnen hardlopen vanwege een achillespeesblessure.
In het najaar leerde ik te versnellen door de hielen op te tillen. En ik leerde af om af te wikkelen en af te zetten met de voorvoet. De achillespeesklachten verdwenen.
In oktober en november ging het zo goed, dat ik inschreef voor de Rotterdam Marathon.
Vanaf half december ging op zondagmorgen bij Lekkergelopen duurlopen doen. Dat ging heel goed.
Maar begin februari bleek dat mijn voeten nog niet sterk genoeg waren om elke week duurlopen te maken van meer dan 20 km. Tijdens een halve marathon in Gouda, waar ik iets harder draafde, kreeg ik een stressfractuur aan een middenvoetsbeentje in mijn rechtervoet. De pijnlijkste en langdurigste blessure, die ik ooit heb gehad.
Het duurde tot half april voordat ik weer op blote voeten kon hardlopen.
De laatste weken ben ik opnieuw begonnen met het hardlopen op blote voeten: heel voorzichtig met een langzaam opbouwend schema. Dat gaat goed: ik heb er alle vertrouwen in dat het weer goed komt. En dat ik de hele zomer leuke loopjes kan doen op blote voeten of op mijn Luna-sandalen.
Gisteren liep ik vier maal 6 minuten blootvoets over de Delftse fietspaden. Na afloop zagen mijn voeten er zo uit.
Gelukkig zijn ze zo weer schoon.