Afgelopen week vroeg een van de loopsters in het beginnersgroepje: “Vind je dat nou niet vervelend om elke keer weer met de kneusjes op stap te moeten?”
Ik antwoordde gelijk, dat ik dat niet vervelend vind. Hieronder kun je lezen waarom.
Elke keer komen nieuwe, beginnende lopers bij de Instroomgroep. Ze zijn al een paar keer zelf begonnen met hardlopen, maar kregen dan spierpijn of knieklachten. Of ze stopten na een paar weekjes alweer vanwege gebrek aan tijd (lees motivatie).
Het is elke keer weer een uitdaging om die beginners 5 keer 2 minuten te laten hardlopen. En om ze de week erop te motiveren omeens 3 minuten of 4 minuten te proberen. Meestal lukt dat.
Na vier of zes weken kunnen de meesten al 6 minuten hardlopen en dan gaan ze naar de volgende trainer, die ze laat wennen aan 8 of 10 minuten hardlopen.
Het is een mix van pushen en persoonlijke aandacht.
Je geeft de beginnende lopers een opdracht, een uitdaging: “van hier tot aan het stoplicht, zonder te wandelen.” En dan ga je iedere loper even persoonlijk stimuleren:”je haalt dat wel, je armen wat lager en je schouders omlaag… gewoon blijven praten en niet gaan hijgen.”
Het is leuk om te zien dat de beginners het beste in zichzelf naar boven halen.
Ik geef de lopers voldoende tijd om te herstellen: we gaan pas weer lopen als iedereen op adem is.
Uiteindelijk na een paar maanden zie je grote progressie. Ik haal dan graag de herinnering op aan die eerste trainingen van vijf keer 2 minuten.
En als ik op een trainingsavond in de kantine rondkijk zie ik veel lopers en loopsters, die in de Instroomgroep begonnen zijn met vijf keer 2 min. en daar veel moeite mee hadden. Het zijn de geslaagde kandidaten: sommigen lopen al even hard of even lang als ik.