De DIOS-Lenteloop in Den Hoorn is voor mij een thuiswedstrijd. De startstreep ligt op minder dan 2 km. van mijn huis. Bij de 40e editie 8 juni 2019 ben ik er ook weer bij.
Er staat een stevige wind uit het zuidwesten, zo stevig dat er dranghekken omwaaien en kleine takjes uit de bomen vallen. Net als vorig jaar ga ik met Anne-Marie de 5 km. lopen. Niet in een tutu deze keer en we lopen allebei onze eigen wedstrijd. Ik loop op blote voeten; Anne-Marie, die vorig jaar nog op schoenen liep, heeft Skinners aan.
De eerste kilometer door het dorp en langs de Kickert is het nog te druk om aan te zetten. Dat kan wel op het Polderpad in de tweede kilometer.
Ik loop zonder horloge en heb geen idee van mijn tussentijden. Maar ik ken de lopers, die ik inhaal. Zo heb ik toch een idee van mijn tempo.
Ik ken ook het parkoers en ik zie niet op tegen het lange stuk met tegenwind in de derde kilometer. Ik word aangemoedigd door bekenden maar hoor ook weer toeschouwers, die voor het eerst iemand op blote voeten zien rennen.
Net voor het 3e kilometerbordje voel ik de eerste druppels. Vijftig meter verder barst een enorme stortbui los: door de bui en de wind lijkt het wel herfst. Drie minuten later ben ik doorweekt. De lopers, die ik inhaal zijn ook doorweekt.
Maar zo plotseling als de bui begon, houdt-ie ook weer op. De laatste kilometer is het weer droog. Ik haal nog wat lopers in. Bij de finish op het Julianaplein geeft de wedstrijdklok 23 min 48 aan.
Ik wandel naar mijn fiets en trek het droge shirt uit mijn tas aan.
Ik loop een stukje terug om Anne-Marie aan te moedigen. Daar is ze al met een gezonde blos op de wangen sprint ze naar de eindstreep. Ze heeft er hard voor moeten werken.
In de feesttent geef ik haar een droog shirt en een welverdiend biertje. Gezellig om weer samen een biertje te drinken en ik vind het knap dat ze (op eigen houtje) het hardlopen weer heeft opgepakt. Op de terugweg naar huis hebben we wind mee, er liggen flinke takken op straat. We spreken af om snel weer een wedstrijdje te gaan lopen.
