Vrijdag 28 augustus deed ik mee met de Crazy Barefoot Marathon in Amsterdam, de allereerste marathon ter wereld waarbij alle deelnemers op blote voeten lopen.
Dave Hardy liep vorig jaar de New York Marathon op blote voeten en bedacht toen dat zoiets ook in Amsterdam moet kunnen. Samen met Ruth Langemeijer, de ongekroonde koningin van blootvoets Nederland, werkte hij het plan uit en regelde de medewerking van de Amsterdamse stadsreiniging. Het werd een prachtige dag.
Het startschot werd gegeven door de wethouder en de start werd gefilmd door AT5.
Ik hoorde Ruth zeggen: “als we starten dan gaan we ook echt weg.” Toen drong het opeens tot me door dat ik aan een spannend avontuur begonnen was en dat ik pas over 5 uur terug zou zijn op het Museumplein.
Ik vroeg me af of ik het tempo wel zou kunnen volgen en of 21 km. niet te veel voor me zouden zijn.
Maar goed, we waren onderweg door de PC Hooftstraat en ik kon niet meer terug.
We baarden opzien en oogsten verbaasde blikken. In het Vondelpark begon een vrouw te zingen:
Mannen op blote voeten, die kunnen kussen… (vrij naar Arne Janssen).
Wouter maakte foto’s, Ruud liep te dollen en de rest liep een beetje te kletsen. En een half uurtje later was de Crazy Barefoot Marathon voor mij al de gewoonste zaak van de wereld. Het maakt niet veel uit of je nu met 14 man door Delft loopt, of door Amsterdam.
De verzorgingsposten bij de werven van de Stadsreiniging waren super. Er was ijskoud water, er was fruit en soms zelfs handdoeken. Het kantoorpersoneel kwam even naar beneden om hun bewondering te laten blijken.
Het ging verder langs het Olympisch Stadion en langs de megalomande panden op de Zuidas.
foto door: Daniel Andriessen
In mijn hoofd vergeleek ik dit avontuur met Het Blauwe Uur, het mooie hardloopboek van Hans Koeleman. In dat boek wordt een lange duurloop over 4 uur beschreven als een mystieke ervaring. Je verlegt je grenzen, je ontdekt krachten in jezelf, die je nog niet kende. Je raakt in een roes en maakt vrienden voor het leven. Je bent met elkaar en helpt elkaar, maar moet je eigen vermoeidheid overwinnen.
Na twee uur en een kwartier kwamen we bij het Amstelhotel. Ik nam de fiets over van Jesse en mocht de tweede helft meefietsen. Ik had nog wel 10 km. kunnen doorlopen, maar afspraak is afspraak. De tweede helft van de marathon wierp ik mezelf op kruispunten met fiets en al voor het aanstormende verkeer om veilig oversteken mogelijk te maken.
De meeste lopers kregen het moeilijk. Martin struikelde, kreeg last van stijfheid en nam een binnedoorweggetje naar de finish. Elf mannen en twee vrouwen liepen verder. Langs het Stadhuis, over het Rokin. Op de Dam en de Nieuwezijds Voorburgwal zigzaggend tussen de toeristen door.
Kleine dappere Ludka sneed de laatste 4 kilometer af. Maar Ruth en haar elf dappere ridders volbrachten de lange tocht terug naar het Museumplein. De laatste honderd meter onder het museum door sloten Ludka en ik weer aan voor de finishfoto.
foto door: Daniel Andriessen
Toen iedereen gefeliciteerd was en weer op adem, werd het tijd om droge spullen aan te trekken en afscheid te nemen van elkaar.
Joost, Marlon en ik wandelden naar een terrasje in het centrum. En toen we genoeg bier op hadden, namen we op het station de trein terug naar huis.
De Crazy Barefoot Marathon is een van de leukste loopevenementen, waar ik ooit aan meegedaan heb. Ik zal er nog vaak aan terugdenken en nog vaak bladeren door het foto-album, dat ik mijn hoofd gemaakt heb van de tocht.
Ik hoop dat Dave en Ruth volgend jaar een tweede editie organiseren: dan ga ik proberen om de volle 42 km. mee te lopen.