We denken dat we één brein hebben waarmee we denken. Maar dat is niet zo. We hebben eigenlijk twee breinen: een linker- en een rechterhersenhelft.
De rechterhersenhelft verwerkt de informatie uit de zintuigen.
Met je rechterhersenhelft zie je de omgeving, hoor je de geluiden en voel je of het warm is of dat er regendruppels op je gezicht vallen.
Met de rechterkant van je hersens ben je je bewust van het moment en van je gevoelens. Genieten doe je met rechts.
Je linkerhersenhelft houdt de tijd bij en probeert voortdurend voorspellingen te doen over de toekomst op basis van het verleden. Met links redeneer je en pieker je. Als je mensen beoordeelt, of een stempel geeft, dan doe je dat met je linkerhersenhelft. In je linkerhersenhelft zitten de stemmetjes, die je waarschuwen voor gevaar en herinneren aan je afspraken.
Als ik ga hardlopen, dan wordt mijn rechterhersenhelft overheersend. Ik neem de omgeving in me op: ik hoor de wind en voel de spieren in mijn benen werken. Ik kijk naar mooie dingen: het dansende paardestaartje 100 m. voor me of naar de gespierde benen naast me.
Ik stop met piekeren, vergeet ergernissen en verlies het gevoel voor tijd… ben ik al 20 min aan het lopen of al 50 minuten?
Dat is niet altijd zo geweest.
Vaak heb ik tijdens wedstrijden op mijn stopwatch gekeken en dan geprobeerd uit te rekenen op welke tijd ik zou uitkomen. Welke tijd liep ik vorige week en welke tijd liep ik vorig jaar?
Ik ging piekeren waarom ik langzamer liep. Door het gepieker in mijn linkerhersenhelft kon ik niet meer genieten van de omgeving. Ik verkrampte en trok mijn schouders op. Dan ga je vanzelf nog langzamer lopen.
En mijn linkerhersenhelft kon zeggen: zie je nou wel, je hebt te weinig getraind… en te weinig gedronken… en je bent te snel gestart.
Tegenwoordig kan ik meer genieten van het hardlopen en van het moment: zelfs tijdens wedstrijden. De tijden van vroeger zal ik nooit meer verbeteren, die zet ik uit mijn hoofd. Ik ga van start zonder ambitie en zonder verwachtingen. Ik leg mijn linkerhersenhelft het zwijgen op en dompel mezelf onder in het gevoel. Ik loop en ben in het moment.
Laatst kwam ik na een duurloopje thuis en zag dat de afwas van gisterenavond er nog stond. Mijn zoon Max had die huishoudelijke taak voor de zoveelste keer voor zich uitgeschoven.
Maar mijn linkerhersenhelft zweeg en ik heb Max niet aangesproken op zijn verzuim. Mijn rechterhersenhelft zag dat het maar een klein klusje was en vond het warme water wel een prettig gevoel.
Toen ik ging douchen, stond de vaat alweer in de kast.
