In maart 2013 liep ik tijdens een rondje door de TU-wijk de eerste honderden meters op blote voeten. Het was zonnig en levendig in de TU-wijk: veel fietsers en vrolijke studenten. Er is veel veranderd in zeven jaar. In maart 2020 is de TU-wijk verlaten en doods. De TU is gesloten i.v.m. het corona-virus.
Het is een bizarre tijd: mensen hamsteren eten en WC-papier, de scholen zijn dicht en zelfs de cafés zijn gesloten. Ik ben hierdoor een beetje van slag en onrustig. Om mijn hoofd leeg te maken, ren ik hier op mijn blote voeten door de lege straten.
De natuur trekt zich niets aan van de menselijke paniek. De bomen bloeien en de bloesemblaadjes versieren de straten. Ik ren verder en tegen het grasdak van de bieb omhoog. Buiten adem kom ik boven.
Ik kijk naar de zonsondergang en vind de rust waar ik naar op zoek was.
Ik kan niets veranderen aan de omstandigheden. Het virus is er en de reactie van de maatschappij moet ik accepteren. Het is wat het is.
Ik ren in een rustiger tempo terug naar huis en maak nog wat mooie foto’s.
Volgend jaar, in maart 2021, ga ik dit rondje weer lopen. Om mijn hart op hol te brengen en mijn hoofd tot rust.
Ik ben in dat jaar 2013 een keer met je meegelopen op blote voeten, ik kan het me nog goed herinneren.
Door de coronacrisis heb ik de lente dit jaar veel intenser beleefd. Iedere dag zag ik de natuur vanuit mijn woonkamer veranderen. Normaal gesproken heb ik daar minder oog voor omdat ik meestal aan het hollen en vliegen ben. Ik mis dat nu alles weer op gang is gekomen, dat oog voor hebben voor kleine dingen en het niets moeten.
Ik herinner mij dat ook nog, op het stukje omhoog naar de Kruithuisbrug.
Het lijkt al zo lang geleden.
Ik ben de laatste tijd liever buiten in de natuur dan binnen. Na een uurtje heb je alles wel gezien in de kamer. Buiten hardlopend raak je niet snel uitgekeken.
Groetjes.