Hollands Duin Trailweekend

Ik ken Ingrid al jaren. Zij is oprichter en trainster van De Vrolijke Loper. Ik ben een paar keer met haar trailweekends meegeweest.
Op 18 en 19 mei organiseerde Ingrid samen met Judith, die in vrolijkheid en charme niet onderdoet voor Ingrid, een geheel verzorgd trailweekend in het duingebied tussen Wassenaar en Noordwijk.
Zaterdagmiddag verzamelden zich elf enthousiaste trailrunners zich bij Hotel Duinoord in Wassenaar: ik was een van de bofkonten, die mee mocht.

Tegen drie uur vertrokken we voor de eerste etappe van 22 km. naar Noordwijk. Met de brandende zon in de nek ploeterden wij over de zanderige paadjes richting Katwijk. Het had wel iets uit een verhaal van Tolkien: zo’n gezelschap onderweg door het landschap. Er was een hobbit, die soms op blote voeten liep. Er waren elven en boomlange mensen met krachtige benen en er was ook een smurfin. We trokken over duintoppen en langs het strand. Soms als een lang lint, soms als een hechte groep. We wisselden verhalen uit en deelden water en proviand.

Het landschap bezaaid met bloeiende planten: wat een biodiversiteit.
Dit gebied zag er 1000 jaar geleden waarschijnlijk net zo uit als nu. Wij zijn slechts passanten.

Het was warm en even voorbij Noordwijk knapte er iets in mij, mijn lijf was er wel klaar mee voor vandaag. De laatste kilometers mocht ik op Judiths fiets rijden en zo kon zij ook nog even hardlopen.
Rond 6 uur kwamen we aan bij de Stayokay van Noordwijk. Ik gaf de fiets terug aan Judith en kreeg van haar een wijze les: goed eten, zorg voor je lichaam.
Na een douche, twee biertjes en een pastamaaltijd voelde ik me weer een stuk beter.
De rest van de avond brachten wij door in de zithoek. Op de achtergrond voltrok zich het songfestival, terwijl wij trailgenoten verhalen en ervaringen uitwisselden. Bovenin het stapelbed op de mannen-slaapzaal herstelde mijn lichaam zich verder van de inspanning.

De volgende morgen op tijd aan een uitgebreid ontbijt, want om 9 uur zouden we beginnen aan de terugweg richting Wassenaar. De zon liet zich niet zien, de noordwestenwind maakte het veel frisser dan gisteren. Maar we hadden de wind mee en liepen ons snel warm.
Bij Noordwijk gingen we weer het strand op: vanwege laagwater was er nu een strook hard zand waarop je prettig kon draven, voortgejaagd door de wind. De kilometers leken korter dan gisteren. We staken dwars door de Coepelduinen over naar Katwijk en ook daar wachtten weer een paar kilometer strand op mijn blote voeten.
Bij de laatste strandtent van Katwijk werd er gepauzeerd voor een dip in de bruisende branding en / of een kop cappuccino.

Door de frisse duik in de Noordzee was alle vermoeidheid verdwenen. De laatste kilometers vlogen voorbij
Het was heerlijk om door het mooie duinlandschap te rennen. Op blote voeten door het gras, met sandalen aan over de schelpenpaadjes en tussen de duindoorns door.
Nog één stukje singletrack door het bos en toen zat onze tocht er op.
We dronken nog wat en toen viel het trail-gezelschap uiteen.

Voor mij is hardlopen niet alleen een sport of een manier om fit te blijven. Ik zie hardlopen ook als manier van reizen, een manier om je te verplaatsen een manier om ergens te komen. Afgelopen weekend beleefden wij weer die oeroude vorm van reizen, zoals onze verre voorouders reisden. De afstand Wassenaar – Noordwijk is voor mij geen 22 km. maar één dag gaans.

Eén reactie Voeg de jouwe toe

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *