Eindelijk is het dan zover: de spoortunnel is af. Het nieuwe ondergrondse station was 3 jaar geleden al klaar en toen begon de sloop van het spoorviaduct. Maar omdat de stad toch al overhoop lag en de Delftenaren allang niet meer klaagden over de troep, besloot men een tweede tunnelbuis aan te leggen. Die tweede buis is nu af en omdat te vieren is er een loopje georganiseerd door die tunnel.
Loopmaatje Anne-Marie en ik horen bij de eerste honderd lopers, die na het vertreksein van conducteur Bruun, de tunnel in rennen. Ik loop op blote voeten, die door de koude verdoofd zijn tijdens het lange wachten op de start. Door die verdoving heb ik geen last van het ruwe beton op de vloer in de tunnel.
De lopers maken het gezellig tussen de kille betonnen wanden: er wordt gekletst en gefotografeerd. Er lopen vaders met hun dochter, verliefde stelletjes en heel veel Koplopers.
Na 1 kilometer passeren we het station: normaal gesproken ren ik niet op het station: ik ga gewoon op tijd van huis weg.
Ik kom lekker op stoom en zet even aan tot het eind van de tunnel, ter hoogte van de Gamma. Daar maak ik wat foto’s en sluit dan weer aan bij Anne-Marie, het boemeltje met de blonde krullen.
In de verte, op het volgende baanvak zie ik de paardestaart van mijn buurvrouw heen en weer zwiepen. In sneltreinvaart loop ik het gat dicht. Daar is het licht aan het eind van de tunnel en na een slopende klim kom ik met enige vertraging aan bij de ballonnenboog, de eindbestemming van deze trein.
Er liggen nog geen rails in de tweede tunnelbuis. In de toekomst gaan er mogelijk ook treinen rijden in die tunnel, maar alleen als de toekomst florissant is en er nog meer mensen per spoor zullen gaan reizen. Als de toekomst minder rooskleurig uitpakt, is de tweede buis alleen maar aangelegd als werkgelegenheidsproject en ten behoeve van de Spoortunnelloop.