Blotevoeten wandeling Delftse Hout

Op een heldere zondagochtend in september verzamelden we met zeven blotevoeters bij IKEA. Niet om naar meubeltjes te kijken. Zelfs niet om tegen gereduceerd tarief een Swöds ontbijt te nuttigen. We kwamen daar, om het pad naast de IKEA te nemen, naar het Delftse Hout.

Er lagen ruim 10 kilometer aan gepland pad voor ons. In afwijking van de planning (uiteindelijk hebben we bijna 9 km gelopen) besloten we door te steken over de recreatief heringerichte vuilstort, zoals de gemeente dat lekker eufemistisch benaamt. Het is een bosrijk heuvelig stuk, met heerlijke modderpaden. En modder is een natuurlijke bescherming tegen een hoop kwalen. Bovendien, met een dikke plak modder onder je voetzool heb je minder last van scherpe steentjes, zo liet ik mij door een ervaren blotevoetenloper vertellen.

Van de vuilstort namen we een houtsnipperpad, met bijna vergane snippers. Lekker zacht aan de voetjes, die bovendien inmiddels van een ruime beschermingslaag waren voorzien. En zo togen we naar het weiland met hoog gras, waar af en toe de koeien lopen. Vandaar dat het weiland is afgezet met wildroosters, en ja, daar moesten we dan wel even overheen, met onze blote voeten. Omlopen kon ook. Op de vraag wie om wilde lopen, melde zich geen vrijwilligers. En zo trotseerden we met de hele groep de scherpe ijzeren afscheiding, die elke andere ongeschoeide diersoort angstvallig mijdt. Wat zegt dat over ons?

Na ons dartelen door het weiland volgde een stukje asfalt. En wat smalle simpele paardenpaden. Met in het verste deel van de route een breed paardenpad, dat volledig onder water stond. Lekker banjeren door de ‘rivier’. Iemand gleed bijna uit, precies op het moment dat de foto werd gemaakt. Maar met blote voeten heb je extra veel grip, en dat is soms nodig. Gelukkig bleven we allemaal droog. Nou ja, behalve die zot die door de plassen had lopen stampen en rennen, die was wel zeiknat. Maar ja, dan vraag je er ook zelf om, denk ik dan. Dit was het punt op de wandeling waarop we het geen wandeling meer noemden, maar een ‘banjering’.

Een korte pauze volgde. Niet iedereen had een versnapering bij zich. Degenen die niets bij zich hadden, hebben zich laten voeden door moeder natuur. Zo hebben we onder andere fris paardenbloemenblad gegeten. Heeft daar een hond op geplast? Nee, het heeft vanmorgen geregend! Het is wel… bitter. Ja, bitter in de mond, maakt het hard gezond. Dit is onze teek-away maaltijd, oh, straks allemaal even controleren. Enfin, het was een ballorige banjering.

De weg vervolgde langs het strandje van de Grote Plas. Voor een enkeling dóór de plas. Lekker over de schelpjes in het water. Er lag een dode krab naast het strand. De enkeling had het gevoel dat er een krabbetje aan haar grote teen knabbelde. Het moment dat je denkt dat jouw voeten zelfs aantrekkelijk zijn voor andere diersoorten… gekker moet het niet worden.

En gekker werd het niet. Want met een paar korte doorsteekjes waren we in een mum van tijd terug in de bewoonde wereld. Inderdaad, bij dé woonwinkel: IKEA. Het was vreemd, om na drie uur een wereld in te stappen, waar schoenen de norm zijn. Het was heel prettig om drie uur lang door de natuur te struinen, in een gezelschap zonder schoenen. Een cadeautje, op deze zonnige zondag in september.