Het sneeuwt niet meer zo vaak als in mijn jeugd. Ik herinner mij de dikke pakken sneeuw uit mijn lagere schooltijd (jaren zestig). Maar als het weer eens sneeuwt, dan kleed ik me warm aan en ga rennen door het wit-wordende landschap.
Ik heb afgesproken met Nicole. Als we bij de molen vertrekken vallen de eerste vlokjes.
We lopen in een rustig tempo en kletsen een beetje bij. De Skinners (hardloopsokken met een extra stevig loopvlak) zakken in het begin af. Na 20 minuutjes zitten ze weer wat strakker om mijn opgewarmde voeten.
De vlokken worden dikker en het asfalt wordt wit. Moeder Natuur bedekt alle troep die de mens heeft neergelegd met een maagdelijk wit tapijt. Nicole en ik laten de eerste voetstappen achter op de wegen en paadjes waar we lopen.
We hebben allebei wat sneeuwvlokken vastgevroren in ons haar.
Op de terugweg lopen we over bospaadjes in het Bieslandse bos.
Eén van die paadjes blijkt verraderlijk glad. Nicole glijdt uit en bij haar val verdraait zij haar knie. Met een van-pijn-vertrokken gezicht staat ze weer op. Na een minuutje wandelen is de ergste pijn over en gaan we weer rustig joggen. Het lijkt mee te vallen.
Na 10 kilometer zijn we terug bij de molen. Het restaurant is helaas gesloten; een warm drankje zit er vandaag niet in.
Het was een heerlijke ochtend en bij het afscheid spreken we af om dit gauw nog eens over te doen.
Als het weer sneeuwt, ga ik je appen, Nicole.
