Een paar keer per jaar mag ik mee met Kirsten. We rijden dan naar een natuurgebied en daar word ik dan uitgelaten.
Kirsten houdt haar hond aan de lijn, zij profiteert van de trekkracht en het enthousiasme van haar husky. Ik mag los zonder riem, als ik maar goed luister.
Ik voel me verwant met honden. Zij zijn in het moment en piekeren totaal niet over dingen, die gisteren gezegd of gedaan zijn. Honden maken zich ook geen zorgen over de toekomst of over al die kilometers, die nog afgelegd moeten worden. Ik zou ook graag zo in het moment willen zijn.
Als honden een aantrekkelijke soortgenoot zien, dan maken ze oogcontact en willen gaan snuffelen. Dat geldt ook voor mij, maar omdat mensen besnuffelen ongepast vinden, blijft het meestal bij oogcontact maken. Honden hoeven geen mondkapje op 🙂
Afgelopen week werd ik samen met Atis en Bohun uitgelaten in het bos bij Castricum. Anderhalf uur lang heerlijk over bospaadjes gerend.
De laatste week van december en de eerste twee weken van januari had ik niet hardgelopen.
Het was hoog tijd dat ik door de dames op sleeptouw werd genomen.
Na die anderhalf uur was ik wel een beetje moe. Ik voelde mijn onderrug en mijn bovenbenen.
Voordat we in de auto stapten, zijn we nog even afgekoeld in een ondiepe plas. Brrrrr, zo lekker
