Verborgen glimlach

Er zijn maar weinig dingen zo menselijk als glimlachen. Babies leren al snel dat een glimlach door de ouders wordt beantwoord en vaak ook wordt beloond met aandacht. Als je eenmaal rechtop en zelfstandig door de wereld stapt, merk je ook vaak dat een glimlach wordt beantwoord en de sfeer ten goede komt. Die eerste glimlach kan het ijs breken of doen smelten. Een spontane glimlach zegt meestal meer dan die knullige openingszin, die je voor de spiegel geoefend hebt.
Glimlachen werkt in alle culturen. Een bekende popklassieker begint met de regel: “If you smile at me, I will understand, cause that is something everybody everywhere does in the same language.”
Stap eens bij de Bruna binnen en tel hoeveel tijdschriften een glimlach op de voorpagina hebben.
Als ik lopend of fietsend door de stad een bekend gezicht tegenkom, dan glimlachen we even naar elkaar: een vluchtige bevestiging van onze vriendschap.
Maar in de mondkapjes-samenleving kun je niet meer zien of er iemand naar je glimlacht. En je medemensen zien ook jouw stralende glimlach niet meer. De samenleving wordt wat minder menselijk als veel mensen mondkapjes gaan dragen.

Ik stapte ooit in Dordrecht in de trein en vond een zitplaats aan het raam. Schuin tegenover mij naast het raam aan de andere kant van de trein zat een charmante vrouw met donkerrood haar en mooie grote ogen. Toen onze blikken elkaar kruisten, glimlachte ik. Zij glimlachte terug en hervatte daarna weer het gesprek met haar vriendin. Naarmate Delft dichterbij kwam, maakten we vaker en langer oogcontact. En we bleven glimlachen.
Toen de trein in Delft stopte, stond ik op en liep naar de deur. Aan het eind van de coupé, keek ik nog één keertje om naar die charmante glimlachende vrouw. Ze had dat al verwacht en lachend zwaaide ze naar me. Ik zwaaide terug en hield een prettige herinnering over aan deze treinreis.

Met een mondkapje op, kun je in de trein nog wel oogcontact maken, maar je glimlach blijft verborgen. Niet alleen je glimlach blijft verborgen, maar ook de gevoelens, die je wilt tonen, blijven verborgen.
Flirten in de trein wordt een stuk moeilijker, misschien wel onmogelijk. De website “https://nshartkloppingen.tumblr.com/” kan wel opgedoekt worden. Het reizen met de trein wordt zo wel erg saai. Ik denk dat ik nog een tijdje blijf fietsen en wandelen.

Het mondkapje maakt de samenleving minder menselijk. Ik vind het maar niks. Ik mis het handen schudden, het knuffelen en de 2 of 3 zoenen, die bij een felicitatie horen. Ik wil best die anderhalve meter afstand houden, maar mijn glimlach ga ik niet verstoppen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *