Vorig jaar heb ik twee keer een trailrun-rondje gelopen met Kirsten, haar vader en haar vriendin. Beide keren goot het van de regen. Vandaag, de derde keer dat we gezamenlijk in de natuur gaan rennen, is het koud en heiig, maar wel droog.
We zijn met de auto naar Schouwen-Duivenland gereden naar de Boswachterij Westerschouwen. We kiezen de Meeuwenduinen-route, gemarkeerd met de groene pijlen.
Het eerste stuk gaat door het bos.
Ik ben de enige loper op blote voeten. En de enige zonder hond. Mijn loopmaatjes hebben een heupgordel om, waar de honden aan trekken. Daar hebben ze enig voordeel van, net alsof zij wind mee hebben en ik niet.
Deze omgeving voelt vertrouwd. Het lijkt precies op Schoorl en op Terschelling. De kale stammen van hoge dennenbomen, de zandverstuivingen, het uitzicht vanaf de duintoppen, de kerf in de duinen naar het strand. En ook daar kun je heerlijk op je blote voeten rennen.
Ook mijn gezelschap voelt vertrouwd. Lopers onder elkaar.
Ik zie hoe de honden genieten van het buitenspelen: zo voel ik me ook, zorgeloos en vrij. Ik snap precies waarom de dames zo graag gaan rennen met hun hond.
Het tweede deel van de route is er veel zand, mul zand.
Duin op, duin af, veel smalle paadjes waar je achter elkaar moet lopen. De honden worden wat moe, net als de mensen.
We lopen terug naar de bewoonde wereld: ik kies voor het zachte mos langs het betonplaten pad. Maar even verderop komen we bij een pad vol met venijnig scherpe steentjes. De honden lopen door alsof ze er niets van voelen. Maar ik word weer een gewoon mens met gevoelige voeten en trek mijn Skinners aan.
Na anderhalf uur zitten de 12 km. erop. Jammer, maar we hebben geen puf om het rondje nog een keer te doen.
De terugreis met de auto gaat snel.
We spreken af dat we snel nog een keertje afspreken. Het app-groepje “Blotevoetentrail met” blijft bestaan.
En de volgende keer krijg ik er misschien ook een hondenkracht bij. #zinin