Halve marathon van Monster 2018

De halve marathon van Monster wordt mijn vierde loopje boven de 20 km. dit jaar. Het is prachtig herfstweer, maar het is nooit een makkie, die 8 kilometer over het strand.

Na het inschrijven kleed ik mij om in de heren-kleedruimte in de sporthal. Achter me hoor ik: “Blote Voeten is er ook.”
Het klinkt als een indianennaam, zoals Sitting Bull, Arendsoog of Witte Veder. Het klinkt mooi en inspirerend: ik ga deze bijnaam maar vaker gebruiken.
De herinnering aan deze editie is wederom een T-shirt. Ik kies voor een dames-shirt: roze en dat past mooi bij mijn roze wedstrijdshort.

Onderweg
Al snel na de start vraagt de loper naast mij waarom ik op blote voeten loop. Ik leg dat rustig uit en daarna kletsen we nog door over andere dingen. We krijgen gezelschap van een dame in een roze shirt, die met dezelfde pasfrequentie loopt als ik, 180 passen per minuut. Met z’n drieën lopen we langzaam naar het peletonnetje lopers voor ons, de groep, die 2 uur rond wil lopen. De man naast mij komt uit Ter Heijde en heet Jerry. De 180 stappen per minuut dame heet Mirjam.
Bij het 6 kilometerpunt sluiten we aan bij de groep. Onze tussentijd is 33 minuten.
Anderhalve kilometer verder draaien we het strand op. Samen met Jerry loop ik langzaam weg bij de 2-uur-groep.
Het vochtige harde zand voelt prettig onder mijn blote voeten. Vandaag hebben we de wind mee op het strand. De kilometers gaan in 5 min 30 tot 5 min 45.

Twijfelduivel
Als ik langer dan 20 kilometer loop, dan maak ik altijd wel een zwak moment door. Een stemmetje in mijn hoofd, mijn twijfelduivel, plaagt me en probeert me onderuit te halen.
Drie jaar geleden (in 2015) lukte dat: ik kreeg een zware inzinking en mijn eindtijd was 2 uur 12 min. Twee jaar geleden en vorig jaar was ik beter opgewassen tegen de twijfelduivel. Ik liet me niet verleiden om te gaan wandelen.
Dit jaar begint mijn innerlijke strijd bij 11 km. Het stemmetje zegt: “Je hebt een leeg gevoel in je maag, je had beter nog een paar Sultana’s naar binnen kunnen proppen om 12 uur.”
Ik laat het tempo wat zakken en Jerry loopt langzaam op mij uit. Ik voel dat ik nog kracht heb in de benen en kan mijn lege, knorrende maag negeren. De aanmoedigingen van de wandelaars op het zonovergoten strand overstemmen de twijfelduivel.
Na het bordje van 15 km. (tussentijd 1 uur 23) buigt de stoet lopers naar links, door het mulle zand naar de strandopgang. Dit is altijd het zwaarste stuk van deze loop. Ik wandel tot ik word ingehaald door een slanke atlete in oranje shirt. Ik haak bij haar aan tot de waterpost bovenop de tweede duinenrij.
Nog 6 kilometer te gaan over mooie geasfalteerde fietspaden.

Naar de finish
In de verte zie ik de kerktoren van Monster in de zon. Rechts daarvan zie ik dat de maan (eerste kwartier) al is opgekomen. Ik voel de koude oostenwind op mijn armen. Niet te veel nadenken over nog 30 minuten wind tegen. Ik richt mijn aandacht op het volgende kilometerbordje. Eerst maar eens naar de 18. Dat lukt zonder dat ik de twijfelduivel hoor. Dan naar de 19.
Dan richt ik mijn aandacht op de loper in het rode shirt voor me: als ik bij hem aansluit, loop ik een beetje uit de wind. Ook dat lukt me. In de laatste 200 m. neem ik voor de vorm even de kop over. Als ik onder het finishdoek doorkom staat de klok op 1 uur 57 en tig seconden.

Volgend jaar weer
Op mijn oude weblog vond ik een verslag uit 2003. Toen liep ik al ieder jaar de halve marathon van Monster. In 2004 liep ik een tijd van 1 uur 41, sneller was ik nooit.
Deze loop is een jaarlijks ritueel geworden. Ik probeer lichamelijk fit te blijven en ik leer steeds beter om met mijn twijfels om te gaan. De twijfelduivel zal nooit mijn vriend worden. Ik accepteer dat-ie er is en ik geniet ervan om hem het zwijgen te kunnen opleggen.