Afgelopen zondag heb ik op Terschelling een trailrun van 25 km. gelopen, de langste afstand, die ik dit jaar loop.
Door een prachtig landschap over een afwisselende en prettige ondergrond.
Ik ga er 3 uur over doen, zeg ik tegen Bettie als ik naar het startvak loop. Ik start op blote voeten, maar voor de zekerheid heb ik mijn Chala-hardloopsandalen op mijn rug in mijn broek gestoken. De eerste kilometers is het best druk; de ondergrond is zanderig en in het bos ligt een verend tapijt van dennennaalden.
Na een kwartiertje zie ik de Brandaris boven de duinen aan de linkerkant uitsteken, zijn we hier al. De eerste klim tegen het Seinpaalduin omhoog valt mee. Het uitzicht bovenop is prachtig.
Dan volgt een stuk door de duinvalleien van de Noordsvaarder. Een smal paadje kronkelt zich naar de duinen in de verte. Soms is het zanderig en groeit er aan weerszijden heide tot kniehoogte. Soms is het vochtig en modderig en komen gras, duindoorn en wilgenstruiken tot de middel. En af en toe lopen we door een bosje van kleine boompjes. Op dit kronkelpaadje kun je niet harder dan 8 a 9 km/uur. Ik kom in een prettige single-track-roes: voortdurend naar beneden kijken om de juiste plekken te vinden voor mijn voeten. Het leukste plantje dat ik tegenkom is bloeiende kamperfoelie.
Het laatste duin voor het strand is steil: het loperslint kruipt er stapvoets overheen.
Op het strand is de eerste waterpost: ik drink 2 bekertjes en ga dan weer achter de andere lopers aan. Driehonderd meter verder klauteren de lopers weer terug over het duin, terug de duinvallei in. Ik kom snel weer in de single-track-roes 3 meter achter mijn voorganger aan.
Na ca. 10 km. volgt weer een stuk door het bos, loofbos deze keer. De vele eikeltjes op het pad ben ik snel zat: ik doe mijn Chala’s aan. Twee kilometer verder waar het bos ophoudt, kunnen ze weer uit. Er volgt een nieuw slingerpad naar de kust toe.
Ik haal mijn clubgenoten, Irene en Martin, bij en blijf bij hen in de buurt tot we bij het strand aankomen. Ik ben dan 1 uur 52 min onderweg. Na 200 m. vind ik het strand al saai. Wijds uitzicht, dat wel, maar het zand is keihard als beton. Mijn tempo gaat omhoog, maar de lopers voor mij versnellen ook: ik kom geen meter dichter.
Een paar kilometer verderop gaan we van het strand af, door het mulle zand. Ik wandel het hele stuk tot aan de verzorgingspost. Het is nog 7 km. denk ik.
De volgende kilometers door de duinvallei vallen me tegen: ik ben op en ga nog een paar keer wandelen. Bij de bosrand staat een dame die meldt: “Nog maar 4 kilometer.” Dat klinkt mij als muziek in de oren. Dat is te overzien. In het eikenbos trek ik mijn huaraches weer aan en voer het tempo weer op. Ik loop bijna verkeerd, de loper achter me roept me op tijd terug.
Er staan wat meer toeschouwers en ik kom op het parkoers van de 12,5 km. lopers. In de laatste kilometer gaan de huaraches weer uit en op blote voeten kom ik aan de finish, na 2 uur en 58 minuten.
Bettie en ik hadden een Stayokay-arrangement van de organisatie geboekt vanaf zaterdagmiddag tot maandagmiddag. Het was een aangename mini-vakantie op het prachtige Terschelling. Ik denk dat wij er nog wel eens terug zullen komen.