Ik kom graag in Kijkduin, ook in het laatste weekend van januari, als de Puinduinrun wordt georganiseerd door triatlonvereniging RTC. Het is een pittige wedstrijd van 9,4 km. maar ik kan nog altijd genieten van een zware inspanning. Kort samengevat: het beste in jezelf naar boven halen en sterven met een glimlach. 
Eerste ronde
Ik start met opzet beetje achterin het veld. Ik wil de eerste ronde rustig starten en warmdraaien.
Maar als ik (na 1100 m.) de eerste trap op ga, zijn mijn kuiten al stijf en pijnlijk. Niets meer aan te doen: ik steek mijn duim op naar Nanda, die foto’s maakt.
Natuurlijk stop ik halverwege de trap met hardlopen en de rest leg ik hijgend en sjokkend af. Bovenop ga ik weer direct hardlopen. In de afdaling durf ik, dankzij de parcoursverkenning van twee weken terug, harder te gaan dan de meesten. Ook op het vlakke haal ik andere lopers in.
Na 20 treden op de tweede trap ga ik alweer sjokken, terwijl mijn hart tot in mijn oren bonkt met 180 beats per minuut.
Op de derde trap loop ik met mijn neus op 30 cm. achter een paar slanke billen in een strakke running-pant. Ook dat hoort bij de folklore van de Puinduinrun. Als ik bovenaan de trap ben, blijken het de billen van clubgenoot Rutger.
De laatste afdaling en het vlakke stuk naar de finish loop ik langzaam weg bij Rutger. Mijn doorkomsttijd na één ronde is 21 min.
Tweede ronde
Mijn kuiten doen geen pijn meer en ik kom in de tweede ronde lekker op gang. Maar ik krijg last van slapende voeten. Dat heb ik wel vaker als mijn kuitspieren zwaar belast worden en de doorbloeding van de voeten hapert. Het is een vervelend gevoel, maar ik trek me er niet veel van aan. In een afdaling maakt Nanda nog een foto van mij.
Op de derde trap loop ik dit keer achter een dame met een lange, gitzwarte paardenstaart en een heerlijk parfum op. Bovenaan de trap aarzel ik even: zal ik achter haar blijven lopen?
Nee, ik wil vandaag zo hard als ik kan.
De laatste trap omlaag durf ik al wat sneller af te dalen. De laatste klim over het mulle zand van het paardenpad hoef ik nu niet te wandelen. Bij de doorkomst geeft mijn stopwatch 40 minuten aan. Het tweede rondje ging in 19 minuten.
Derde ronde
Ik ben nu echt warmgedraaid en het is niet meer zo druk op het parkoers. Op de trappen ga ik sjokken als mijn kuiten al te hevig protesteren. Geen spannende billen meer voor mijn ogen en geen lekkere parfums meer in mijn neus. In de afdalingen probeer ik zo hard te gaan als ik durf. Ik vind het eigenlijk jammer dat dit al het laatste rondje is. Daar is de laatste afdaling en op de resterende 500 m. fietspad zet ik nog even aan. Ik finish binnen het uur: 59 minuten en 9 seconden. Da’s 3 minuten sneller dan vorig jaar.
Bij de watertafel is het gezellig druk. Als ik op adem gekomen ben, klets ik na met vrienden en bekenden: met de andere Koplopers, met Ruud (startnummer 464), met Berry, Jacky enzovoorts.
Mijn netto-tijd is bijna vier minuten sneller dan in januari 2017. Misschien omdat ik vandaag op de Skinners liep en niet op blote voeten. Misschien ook omdat de paden wat breder zijn gemaakt. Hoe dan ook: ik ben in puike conditie en kom volgend jaar graag weer terug naar de Puinduinrun.
