Voor de eerste keer dit jaar ren ik van Scheveningen naar Katwijk. De ruisende branding fluistert: welkom terug, Hans.
De meeuwen hebben me gemist en zijn blij om me te zien. Op het strand zijn de voetafdrukken, die ik in 2017 achterliet, allang verdwenen. Er liggen nieuwe schelpen en ik zie de voetafdrukken van iemand, die eerder vanmorgen op blote voeten over het strand liep.
Vantevoren heb ik uitgezocht dat het laagwater is en dat ik de wind mee heb. Het strand is keihard en vlak: toch loop ik het stuk tot de strandopgang bij Meijendel niet lekker. Ik stop twee keer om running-selfies te maken.
Bij Wassenaarse Slag loopt een man met zijn hond mij tegemoet. “Hij doet niks”, roept de man, maar toch rent de hond op mij af en ik ga even wandelen. De hond luistert niet naar zijn baas en blijft blaffend om mij heen springen. “Hij is nog jong”, zegt de man, maar dat is kennelijk geen reden om de hond bij mij weg te halen en aan te lijnen.
Pas als ik 50 meter voorbij de man ben, laat de hond mij met rust en rent naar zijn roepende baas.
De hond heeft mij wakker geschud en het laatste half uur naar Katwijk loop ik eindelijk lekker.
Ik ga vandaag niet dippen, dat komt over twee maanden wel weer.
Voor de laatste kilometers trek ik mijn Skinners uit en loop verder op blote voeten.
In Katwijk tracteer ik mezelf op koffie en appeltaart. Op blote voeten reis ik met bus en trein terug naar Delft.
