Ik deel graag mijn kennis en ervaring met mensen, die er voor open staan. Ik zou heel goed een boek kunnen schrijven voor mensen, die meer willen weten over hardlopen op blote voeten en hoe je daar mee kunt beginnen. Maar dat zeg ik al anderhalf jaar… en het schiet nog niet erg op.
In de vakantietijd koop ik een nieuw schrijfblok en begin mijn gedachtenspinsels op te schrijven. Hieronder een voorproefje.
Over eelt en gevoelige zintuigen
Veel mensen denken dat je door hardlopen op blote voeten een dikke eeltlaag ontwikkelt. Dat is niet zo. In de praktijk slijt de bovenste harde huidlaag voortdurend af. Op mijn blote voeten door de stad rennend laat ik een spoor van huidcellen achter zoals een slak een slijmspoor achterlaat. Om dat afslijten te compenseren gaan de huidcellen in mijn voet zich sneller delen. De slijtage en de aanmaak van nieuwe huid blijven precies in evenwicht. Het is mij nog nooit gebeurd, dat alle huid is weggesleten. En ik heb ook geen dikke eeltlaag gekregen. Mijn huid blijft soepel en leerachtig.
Dat betekent (volgens mij) dat onze voorouders, die blootvoets over de savanne renden, ook geen dikke eeltlaag hadden.
Door het ontbreken van een dikke eeltlaag blijven mijn voeten heel gevoelig. Als ik op een scherp steentje trap, voel ik dat. Maar als ik hardloop, dan heb ik maar een heel kort contact met de grond. En slechts een kort deel van die contacttijd, sta ik met mijn volle gewicht op dat scherpe steentje. Het doet echt maar heel eventjes (< 0,1 seconde) pijn. Het snel optillen van de voet (in een reflex) geeft direct verlichting: het wegvallen van de pijn is een beloning voor het snel optillen, voor de reflex. Door die opluchting als de pijnprikkel verdwijnt, leer je om je voeten snel op te tillen. Je leert een mooie, efficiënte looptechniek aan door af en toe op scherpe steentjes en takjes te trappen….. hoe onwaarschijnlijk en onprettig dat ook klinkt.
De gevoelige zintuigen in mijn voetzolen vertellen mij bij iedere stap of ik op mijn voorvoet land, of op mijn hak. Als ik op mijn voorvoet land, is de belasting lager en kost hardlopen minder energie. De zintuigen in mijn voeten melden het ook als ik ver voor mijn lichaamszwaartepunt land, te grote stappen maak (overstriding). Bij die grote stappen wordt het grondcontact langer. En dat voel je, vooral als je op een scherp steentje trapt.
De gevoelige zenuwuiteindjes in mijn voetzolen helpen om te grote passen (overstriding) te voorkomen. Door de feetback uit mijn voetzolen landen mijn voeten vlak voor mijn zwaartepunt en na enige tijd wordt dat een automatisme, een aangeleerde reflex.
Stel je voor dat ik een dikke eeltlaag zou krijgen en mijn voeten ongevoelig zouden worden voor takjes en steentjes. Dan zou ik ongestraft grote stappen kunnen maken met lang grondcontact. Ik zou ver voor mijn zwaartepunt kunnen landen, zonder dat ik zou voelen dat dit extra druk op mijn voetzolen veroorzaakt. Met een dikke eeltlaag zou ik ongemerkt weer grotere stappen gaan maken. En na enige tijd zouden die grotere passen weer een automatisme worden.
Wat ik hierboven beschrijf, is precies wat er kan gebeuren als je moderne hardloopschoenen met een stevige zool aanhebt. Die harde zool maakt de zintuigen in je voetzool zinloos. Er komt nog nauwelijks informatie uit die zintuigen over de landing en de duur van het grondcontact. Als je op een scherp steentje trapt, voel je niets. Je voelt ook geen opluchting of beloning als je weer razendsnel je voet optilt van dat scherpe steentje. Met moderne hardloopschoenen is er een grote kans dat je een inefficiënte, slechte loopstijl ontwikkelt.