Drie jaar geleden had ik wel een klok horen luiden over minimalistische schoenen, maar ik had geen idee waar de klepel was. Ik kocht Saucony Hattori’s, maar hardlopen op die rare schoentjes was geen succes.
Ik volgde de cursus Bewust Hardlopen: heel leuk en interessant, maar hoe moest ik nu verder.
Het beslissende duwtje dat ik nodig had, kwam van Anne uit Den Haag: “Probeer het eens op blote voeten, Hans.” en “Heb je zin om mee te gaan naar een workshop van Wouter.”
In het voorjaar van 2015 kon ik zonder problemen 10 km. op mijn blote voeten lopen. Ik las op Facebook over een marathon voor blotevoetenlopers, maar dat leek me gekkenwerk. De stressfractuur lag nog vers in mijn geheugen en ik durfde het aantal kilometers niet verder op te voeren.
Blotevoetenloper Joost gaf mij tijdens een duurloopje op zaterdagochtend het duwtje, dat ik nodig had. Hij vertelde dat hij al een hele marathon blootvoets had gelopen. Tijdens het rondje door de Delftse Houte liepen we net iets harder dan ik gewend was. We liepen ook iets langer dan mijn gebruikelijke 10 km. Het ging me makkelijker af dan ik dacht.
Na het loopje met Joost nam ik me voor om langere afstanden te gaan lopen. En in oktober misschien wel de halve marathon van Monster op blote voeten.
Ik volgde de Crazy Barefoot Marathon via Facebook. Ik wilde zeker naar de Crazy Barefoot Stampede: “een loopje over 5 km. kan ik makkelijk aan.”
En dan krijg ik een berichtje van Ruth: “Wil je meedoen, Hans? Ik zoek nog een loper die maar één helft wil lopen?”
Precies het duwtje dat ik nodig had.
Die 21 km. van afgelopen vrijdag vielen mij erg mee. Geen last van de voeten. Die 21 kilometer smaken naar meer. Komende zondag loop ik weer 21 km. op mijn blote voeten: de Halve marathon van Oostland.
Om een volgende stap te durven maken heb soms een aanmoediging nodig, een zetje of een duwtje in de goede richting.
Schroom niet, vrienden en vriendinnen. Steek een hart onder mijn riem en trek me over de streep, die mij nog tegenhoudt.