Vorig jaar mei begon ik de eerste stukjes op blote voeten te lopen. Het was erg wennen. Omdat mijn voeten nog naar voren bewogen als ze de grond raakten, kreeg ik blaren. De wrijving was pijnlijk.
Afgelopen week voelde ik opnieuw de wrijving tussen mijn voetzool en het asfalt. Daardoor kreeg ik kleine blaartjes op de grote en op de 4e teen van mijn rechtervoet. Heel irritant en pijnlijk tijdens het hardlopen.
Maar door die vervelende pijnlijke plekjes word ik gedwongen om mijn voeten vlak op te tillen zonder af te wikkelen naar mijn tenen. En ik zet mijn voeten extra voorzichtig neer.
De pijntjes zijn niet alleen vervelend, maar ook heel leerzaam. Door de feedback van de gevoelige zenuwuiteindjes in mijn voetzool loop ik rustiger en efficiënter. Van die kleine blaartjes leer ik meer dan ik zou leren van slowmotionvideo-opnamen.
Ik heb al eerder gemerkt dat lopen over ruwe straatstenen goed is voor je techniek. Blootvoets hardlopen over superglad asfalt of veton maakt je juist gehaast en slordig.
Pijn is een uitstekend hulpmiddel om je techniek te verbeteren.