Bij de overstap naar het blootvoets hardlopen moet ik vooral dingen afleren. Geen grote stappen meer maken, niet meer afwikkelen naar je tenen en …. niet meer achter blonde hardloopsters aanrennen.
Afgelopen woensdag liep ik met de beginnersgroep van de Koplopers in de Delftse Hout. Om de grote groep in 3 kleine groepjes van min of meer gelijk nivo te verdelen liet ik de lopers een stuk van 600 m. lopen in eigen tempo.
Twee jonge meiden met lange blonde haren liepen voorop en lieten even zien hoe hard ze wel konden. Ik kon het niet laten om er achteraan te rennen en ze een beetje uit te proberen. Na 300 m. zakte het tempo in: ze kunnen wel hard, maar nog niet zo lang hard.
De volgende morgen had ik toch weer last van mijn achillespezen en ik wist meteen: ik had niet als een jonge hond achter die meiden aan moeten sprinten.
Dit voorval is een mooie gelegenheid om nog maar eens de ‘Ode aan de blonde hardlopende vrouw’ op mijn blog te plaatsen. Het Engelstalige origineel is van Citizen Ted.
Ode aan de blonde hardlopende vrouw
O, blonde loopster
hoe gracieus is je stijl
vier, vijf, zes jaar lang
loop je mijl na mijl
Je zegeviert elke keer
al is het niet de snelste tijd
in elegantie en gratie
win jij elke strijd
Ik weet niet hoe jij heet
jij kent mijn naam ook niet
maar als ik jou zie lopen
verdwijnt pijn en verdriet
Je paardenstaart, die danst
je benen bewonder ik
ren niet voor mij weg
ik ben heus geen viezerik
Een groot uithoudingsvermogen
en een stralende lach
liep jij maar naast mij op deze stralende dag
Ik krijg slechts een beleefd knikje
als ik jouw passeer
mijn dag is nu al goed
tot een volgende keer
